“Dit jaar doe ik het rustig aan...” Het ochtendlicht sijpelt oogverblindend onze slaapkamer binnen, wanneer mijn vriend mij op mijn vrije dag wakker schudt: ‘Ik ben weer eens brutaal geweest.’ Hij wijst grijnzend naar zijn iPad, waar op het beeldscherm de website van de Verzamelaarsjaarbeurs prijkt. Dit belooft weinig goeds...
Links van mij wankelt een computerkast gevaarlijk over de rand van de Xenos-doos met kerstspullen. De wetten van de natuur maken dan ook dat ik dansend bij mijn tekenwerk terecht kom. Morgen stuur ik ze op pad met een enkeltje Drenthe op zak. Een nieuw jaar. Een nieuw begin. Maar wat heeft 2015 Eurasia-Art gebracht?
Met loden schoenen loop ik het gebouw van RCO De Hoofdzaak binnen. Wanhopig kijk ik naar mijn werk aan de witte muren. Nog even en dan zullen de lijsten ruw van hun vakantieadres worden gerukt, om te verdwijnen in een vernederend kleine tas. Tijdelijk in nut verwaarloosbaar, maar gesierd met een ervaring die men mij niet af kan pakken.
Na wolken van dichte mist en onvoorziene parkeerplaatsen in Utrecht te hebben getrotseerd, daal ik af naar de kelder van buurthuis De Leeuw. Puffend en zwetend laat ik mijn drie tassen tegen de muur vallen. Zullen na al deze beproevingen de bezoekers mijn standje weten te vinden?
Het einde van de maand juni nadert. Mentaal pak ik mijn met lijst gehulde tekenwerken alweer in. Voorzichtig. Lijst voor lijst in mijn Albert Heijn-boodschappentas, op weg naar de rommelkamer des huizes. Tijdelijk vergeten en bestoft, tot het moment dat ergens de bewondering weer toeslaat. Een enthousiast WhatsAppje verstoort echter mijn geestesarbeid: “Blijf je nog even hangen?”
